Σαν αιώνιο καφενείο ξενυχτώντας
μεσήλιξ και λυράρης μορφωμένος
με κεκτημένο σεβασμό ιθαγενών
συγχωριανών που οσμίζονται ακατάληπτα
στον πηδηχτό μ' ένα μινόρε
sheltered by the foliage
οι ως τώρα ήταν ματζόρε -σπουδαίος δηλαδή-
κοπροτραφής ή ασυνάρτητος γρόθος
και νωρίτερα
δεκαεφτάρης συνομήλιξ εξανίσταται
τραγούδι χωρίς σόλο, μπισκότο δίχως γέμιση
ενώπιον μουσικώς εφηβικής ομάδος.
Διαβάζουν βιογραφίες μεταξύ τους
δε βλέπει ταινίες, δε λένε αλήθεια
l' hypothèse du tableau volé
το κορίτσι που θα γίνει μπάτσος
μ' ένα πιστόλι στη θέση των βυζιών
οι γραμμές που δεν συνέκλιναν ποτέ τους
οι ορεσίβιοι που ζούνε περισσότερο,
τους υπόλοιπους τους λιώνει αργά η θάλασσα
gibt es keinen Weg zurück
και το χειμώνα καυλωμένοι να σκεφτόμαστε
πως ξαναπέφτουμε στης θείας μου τα μπούτια.
