Θυμάμαι ένα φίλο μου με τον οποίο βρισκόμουν πάντα νύχτα. Με έπαιρνε με το αμάξι και κάναμε βόλτες στην Αθήνα. Νομίζω πως αυτό που απολάμβανε περισσότερο ήταν να οδηγεί στους ίδιους δρόμους που βρισκόταν τη μέρα. Να βλέπει τις ίδιες γειτονιές, με άλλη διάθεση, μέσα σε άλλες συζητήσεις.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με τα πρώτα "κτίρια τη νύχτα". Μετά από έναν εξαντλητικό χειμώνα με ηχογραφήσεις, ενορχηστρώσεις και μίξεις για το κύριο project μου, ήθελα να περάσει πολύς καιρός για να ξανανοίξω το cubase. Αλλά, λίγο καιρό μετά, το καλοκαίρι του 2007, σαν μια υποσυνείδητη θεραπεία, έκατσα πάλι μπροστά στην οθόνη και μέσα σε πέντε απογεύματα έφτιαξα ισάριθμα μοτίβα που αναφέρονται σε στοιχεία και εικόνες κτιρίων κι άλλων αστικών τοπίων. Οι ταράτσες από την παλιά μου συνοικία, οι διάδρομοι των αποθηκών στο κέντρο της Αθήνας, οι γραμμές των τρένων, λάμπες φθορίου που αναβοσβήνουν ασύγχρονα σε νυχτερινά κτίρια -και πόρτες βουβές κι εκκωφαντικές συνάμα.
Έκτοτε, τα Κτίρια πληθαίνουν. Σκαλίζοντας τον laptop κατά καιρούς πέφτω πάνω σε κάποιο από αυτά τυχαία -έχοντας εν τω μεταξύ ήδη ξεχάσει γιατί, πότε και πώς το έγραψα. Όποτε βρίσκω χρόνο, μέσα από αυτό το blog θα ανεβάζω τα νέα αυτά Κτίρια.
(το πρώτο album, με instrumental noise ambient κομμάτια, υπάρχει εδώ
